به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آوای دیار ما، در سال‌های نه‌چندان دور به‌خصوص در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد  که سفرهای ریاست جمهوری رنگ و بوی بیشتری داشت و کشور هنوز تحریم نبود و حدود ۷۰۰ میلیارد دلار، از درامدهای نفتی به‌صورت لحظه‌ای در حساب بانک مرکزی می‌آمد و رئیس‌جمهور مایه‌دار آن روزها، در هر نقطه ایران، راه‌به‌راه طرح‌های عمرانی کلنگ می‌زد، اکثر مسئولان شهرستان‌ها ازجمله نمایندگان مجلس و فرمانداران، نسبت به نبود سالن‌های ورزشی استاندارد برای انجام رقابت‌های کشوری در رشته‌های فوتسال، هندبال، بسکتبال و... اعلام نیاز می‌کردند که برخی از آنان ازجمله سالن ورزشی 4 هزارنفری شهدای لاهیجان سال‌هاست به بهره‌برداری رسید و سالن ورزشی چندمنظوره دیگری بنام تختی که یادگار آن دوران است، روز گذشته با حضور وزیر ورزش و جوانان در لاهیجان افتتاح شد.
هرچند باید گفت احداث و بهره‌برداری چنین سالن‌هایی باعث سربلندی ورزش گیلان است اما باید از نمایندگان ادوار شهرستان ما که نزدیک‌ترین افراد شهرستانی به مرکز هستند، سؤال کرد، چرا همه امکانات برای لاهیجان می‌رود و اصولاً چرا برای لاهیجان پول هست و برای ما نیست؟!
هرچند پاسخ این سؤال اظهر من الشمس است اما در ادامه یادداشت بیشتر به آن می‌پردازم.
در جریان دومین سفر محمود احمدی‌نژاد به گیلان در سال ۱۳۸۷، یکی از مصوبات سفر احداث سالن ورزشی هزار و 200 نفرِ در آستانه‌اشرفیه بود که ظاهراً به علت عدم تأمین زمین توسط مسئولان شهرستان از نماینده تا فرمانداران وقت، هیچ‌گاه رنگ و بوی واقعیت به خود نگرفت و این در حالی بود که 5 هزار مترمربع زمین متعلق به سازمان مسکن و شهرسازی واقع در خیابان فردوسی سال‌ها بود که به قول قدیمی‌ها، خاک می‌خورد و به ویرانه تبدیل شده بود.
حال به چرایی اینکه آن زمین را تحویل ندادند و یا نتوانستند تحویل دهند، کار ندارم اما واقعاً احداث سالن هزار و ۲۰۰ نفری آن‌قدر ارزش نداشت که همه مسئولان دست‌به‌دست هم می‌دادند و یک زمین برای این طرح ارزشمند در هر نقطه این شهرستان پهناور،  تهیه می‌کردند؟!
حالا سال‌هاست که از آن موضوع گذشته و هنوز آستانه‌اشرفیه فاقد سالن ورزشی استاندارد است و آن مصوبه هم مثل سایر مصوبات ازجمله ایجاد اسکله حمل بار و مسافر بندر کیاشهر به فراموشی سپرده ‌شده است و یا مانند اجرای بزرگراه بندر کیاشهر به آستانه‌اشرفیه ناقص انجام شده است و پل کابلی مشخص نیست چه زمانی به بهره‌برداری می‌رسد‌.
البته آستانه‌اشرفیه سالن ورزشی دیگری به نام سالن حجاب دارد که ظاهراً در زمان محمود احمدی‌نژاد برای بانوان ساخته شد که متأسفانه به علت بی‌تدبیری مشهود، جایگاه یا سکوی تماشاگران در آن تعبیه نشد که اگر کمی سلیقه و آینده‌نگری به خرج می‌دادند، همین سالن را می‌توانستند به سالن استاندارد تبدیل کنند و یا اگر فضا نداشتند، همین هزینه ساخت سالن حجاب غیراستاندارد را که به علت فاصله کم دیوار با خطوط محدوده بازی، برای فعالیت ورزشی پرشتاب خطرناک است، برای خرید زمین مناسب استفاده  کرد و آن مصوبه سالن هزار و ۲۰۰ نفری را اجرایی می‌کردند تا یک سالن آبرومند هم برای آقایان و هم برای بانوان ساخته می‌شد.
روز گذشته وزیر ورزش و جوانان پس از افتتاح سالن چندمنظوره تختی لاهیجان، یک تک پا به آستانه‌اشرفیه آمد تا استخر شنا غدیر آستانه‌اشرفیه را برای سومین بار و چمن مصنوعی زمین ورزشی کروبی  که از سال ۸۸ به فراموشی سپرده‌ شده بود را افتتاح کند که ظاهراً مشخص شد که برنامه ایشان فقط یک بازدید و سلام و علیک مختصر بوده است! البته به من هم اگر می‌گفتند قرار است یک استخررا برای سومین بار افتتاح کنیم، قطعاً پاسخ دندان‌شکنی می‌گرفتند که خدا را شکر، هم وزیر فعلی مراعات ما را کرد و هم فعلاً من وزیر نیستم.
برای یادآوری و شفاف‌سازی می‌نویسم که  طرح احداث چمن مصنوعی زمین ورزشی کروبی به همراه طرح‌های احداث چمن مصنوعی زمین‌های ورزشی لنگرود و لاهیجان در یک سال شروع شد، اما طبق معمول، در سال ۱۳۹۲ آن دو شهر، صاحب زمین ورزشی چمن مصنوعی شدند و دیار ما تا روز گذشته محروم ماند که خوشبختانه روز گذشته رسماً به بهره‌برداری رسید.
برای اینکه به عمق فاجعه بیشتر پی ببریم، داخل پرانتز بدانید: شلمان که یکی از بخش‌های لنگرود است سال ۹۶ صاحب زمین چمن مصنوعی شده است. یک خبر خوب دیگر هم بدهم که خدا را شکر آمار شهرستان‌های دیگر را ندارم تا مجبور نشویم دودستی بر سرخود بکوبیم.
به‌هرحال حدود ۱۰ سالی می‌شود که حسرت بازی در زمین کروبی در دل فوتبالیست‌های ما مانده بود و در این اثنا چه فرصت‌ها که از بین رفت.
تیم فوتبال سفیدرود آستانه‌اشرفیه که در سال‌های ۸۹ تا ۹۰ در لیگ ۳ ایران بازی می‌کرد به علت نبود زمین، در شهرهای مجاور لاهیجان و رودبنه تمرین و بازی می‌کرد و سرانجام منحل شد و تیم فوتسال سفیدرود آستانه‌اشرفیه هم در نبود سالن ورزشی استاندارد در سالن متعلق به دانشگاه مهرآستان واقع در روستای امشل تمرین می‌کند.
البته قصه غصه‌های ورزشی این شهر  به همین‌جا محدود نمی‌شود چون برای احداث سالن زورخانه آستانه‌اشرفیه در حوالی سال‌های ۹۰ تا ۹۲ ، مراسم کلنگ زنی در پشت سالن حجاب انجام گرفته بود که بعداً مشخص شد زمینی که در آن کلنگ زده بودند، مالک داشت که آن‌هم چون زمین دیگری پیدا نکردند، به تاریخ پیوست اما شنیده‌هایی بعداً مطرح شد که اعتبارش را به یکی از شهرستان‌های غرب گیلان دادند.
همه این‌ها را نوشتم تا بگویم انتخابات مجلس نزدیک است و امیدوارم با این اطلاعات، مردم را ترغیب کنم که حتماً پای صندوق‌های رأی برای تعیین سرنوشت شهرستان حضوری پرشورتر از قبل داشته باشند و با این حساسیتی که انتخاب ما دارد با چشمان بازتر وکیل و نماینده خود را انتخاب کنند و واقف‌تر گردند که نماینده واقعی کسی است که بتواند نه‌تنها اعتبارهای لازم را جذب شهرستان کند بلکه آن‌چنان بر امور اشرافیت داشته باشد که حتی بتواند اعتبارهای استفاده‌نشده شهرستان‌های دیگر را به شهرستان خود منتقل کند یعنی همان کاری که نمایندگان لاهیجان و لنگرود و ... در سال‌های گذشته در مصاف با نمایندگان ما کردند.
همچنین کاندیداها این دوره بدانند که برای چه می‌خواهند نماینده مردم شهرستان آستانه‌اشرفیه شوند و آگاه باشند که با این افزایش سطح آگاهی‌های مردم، این دوره مطالبات ما از سطح کوچه و بازاری، به سطح بالاتری رسیده است و قطعاً باید پاسخگوی سؤال‌های فنی رأی‌دهندگان باشند و این دوره با شعارهای چاکرم، مخلصم، دل و جگر دارم، پاک دستم، جهادی‌ام، پهلوانم، مهندس و دکترم، بچه‌محلم، به جدم، خواهر یا دختر کوچک شما هستم و... راه به‌جایی نمی‌برند.
انتهای پیام/